Hepsi Benim!

'Hepsi mi senin?'
 
     Ay, benim tabii.Niye gezdiriim başkalarının çocuklarını!!!

    Binlerce kez işittim bu soruyu. Binlerce kez cevapladım, bir şekilde.İnsanlara cevap verirken genelde kibar olmaya çalışıyorum. Gülümseyerek kafa sallıyorum. İyi günümde değilsem duymamazlıktan geliyorum. Ama yine de ardı arkası kesilmiyor soruların.
'Üçü de mi senin?'

'Hepsi de mi senin?'

'Ay zor olmuyor mu?'

'Kaç yaş var aralarında?'

'Nasıl bakıyorsun üçüne birden?'

'Yardımcın var mı?'

'Üçüncü kaza oldu galiba,hı??' (Evet, bu soruyu soracak kadar ileri giden var!)

    Şaşkınlıkla bakıyorlar.Memleketin orta halli semtlerinde de, elit semtlerinde de bakışlar aynı.Ben de hayretler içinde kalıyorum onların şaşkınlıklarına.Sanki Türkiye'de değil de; milletin tek çocukla yetindiği, onu da istemeyip çocuk yerine kedi köpek beslediği Almanya'da yaşıyoruz. Tamam, milletimin eğitimli sınıfı da artık tek çocuk eğilimine sahip. Ama yine de aman çocuk kardeşsiz kalmasın diye ikileyenlerin sayısı da az değil. Üçleyen, beşleyen, onlayan yok değil. Benim önce ikizlerim olmuş, iki sene sonra bir tane daha olmuş. Üçü de 5 yaşın altında.Benim gibisi de bulunmaz değil.Neden garipsiyor insanlar?

    Düşündüm, düşündüm ve buldum! Garipsenen durum çocuk sayısının fazla olması  değil, benim bu çocuklarla sokaklarda dolaşmam! Markette, parkta, hastanede, pastanede, AVM'de, bankada, karda kışta, her yerde her zaman. Eğer yürüyorsak küçüğümüz arabasında,ötekiler arabanın iki kenarında.Otomobildeysek herkes araba koltuğunda. Dolmuşta isek malum birazı kucakta, birazı ayakta.
    Hem kendimi hem çocukları eve tıkıp, hep birlikte bunalmadığımız için öyle bakıyorlar bana. 'Delirmiş bu!' diye de geçiriyorlardır akıllarından.
 
    Ailecek gezmeyi seviyoruz. Çocuklarla gezmek değil de yukarıdaki sorular beni delirtebilir.